DLACZEGO CBT​

gdy już zupełnie nie radzimy sobie z problemami, przychodzi myśl by skorzystać z profesjonalnej pomocy psychoterapeutycznej. A wtedy pojawia się pytanie, do jakiego psychologa się udać, jakie podejście/nurt psychoterapeutyczny będzie dla mnie i mojego problemu najwłaściwszy?

Niestety, odpowiedź na to pytanie nie jest ani jednoznaczna ani prosta. Na temat rodzajów psychoterapii jest cała masa publikacji, najlepiej, więc jeśli podzielę się moją subiektywną opinią.

Dlaczego więc  pracuję w paradygmacie poznawczo-behawioralnym (często określanym, jako CBT (cognitive-behavioural therapy)?

Po pierwsze zarówno terapia jak i sama sesja ma jasną strukturę, a ja lubię wiedzieć w jakim kierunku podążam. Razem z pacjentem/klientem określamy problem, jego kontekst zarówno w teraźniejszości jak i w historii jego życia, ustalamy plan działania a następnie cele terapii  czyli końcowy efekt, który byłby zadowalający dla klienta.

Po drugie, w CBT chodzi o uniezależnienie klienta od terapeuty. Zadaniem terapeuty jest nauczenie pacjenta  samodzielnego radzenia sobie z kryzysami i problemami już po zakończeniu terapii. Dlatego w CBT tak ważna jest psychoedukacja i ćwiczenie nowych umiejętności intra i interpersonalnych. Świetne jest to, że treści psychologiczne, narzędzia i techniki nie pozostają wiedzą tajemną, ale stają się naturalnym wyposażeniem jednostki.

Decydując się na CBT trzeba być przygotowanym na tzw. pracę własną. Często są to formularze, dzienniczki obserwacji, różne skale, a nawet testy do wypełnienia. Niestety terapia to ciężka praca i dużo systematycznych ćwiczeń, kto tego nie lubi nie może liczyć na powodzenie terapii (zresztą nie tylko CBT, każdej innej).

Jest jeszcze wiele rzeczy, które podobają mi się w CBT, ale o tym może następnym razem.